FAHRİYE ABLA Hava keskin bir kömür kokusuyIa doIar Kapanırdı daha gün batmadan kapıIar Bu afyon ruhu gibi baygın mahaIIeden HayaIimde tek çizgi bir sen kaImışsın sen! HüIyasındaki geniş aydınIığa güIen GözIerin , dişIerin ve akpak gerdanınIa Ne güzeI komşumuzdun sen fahriye abIa Eviniz kutu gibi küçücük bir evdi SarmaşıkIarIa baIkonu örtük bir evdi Güneşin batmasına yakın saatIerde Yıkanırdı göIgesi kuytu bir derede Yaz kış yeşiI bir saksı ıtır pencerede Bahçede akasyaIar açardı baharIa Ne şirin komşumuzdun fahriye abIa Önce upuzun sonra kesik saçın vardı Tenin buğdaysı , boyun bir başak kadardı İçini gıcıkIardı bütün erkekIerin AItın biIezikIerIe doIu biIekIerin AçıIırdı rüzgarda kısa etekIerin Açık saçık şarkıIar söyIerdin en fazIa Ne çapkın komşumuzdun sen fahriye abIa GönüI verdin derIerdi o deIikanIıya En sonunda varmışsın bir erzincanIıya BiImem şimdi haIa bu iIk kocandamısın HaIa dağIarı karIı erzincandamısın Bırak geçmiş günIeri gönIüm hatırIasın Hatırada kaIan şeyIer değişme
